نور رفت و ابر بود.

دروغ است.

صدای غرش بود و چک چک.

باور نداشتم.

بوی خاک نم خورده....

باور نکردم.

ومنِ بی ایمان  دستم را رها کردم زیر قطراتش.

لمسش کردم...

واقعیت داشت.

باران بود!!!

ایمان آوردم....

پیوست:شاعر نیستم و شاعری نمیدانم.فقط حقیقت را همان طور که هست خط به خط نوشتم .همین.

شاید شبیه شعر باشه....شاید......

                                                                  "نگار"

واقعا براش محدوده ای هست؟

به نظر من خوشبینی و خیالبافیه اگه بگیم همیشه میشه.

منظورم زمین خوردن معمولی نیست.منظورم اینه که یه جوری بیفتی که یه جای سالم توی تنت نمونده باشه.له شده باشی.لهِ لهِ له...... 

تا گردن فرو رفته باشی توی لجن.از 5 لیتر خون توی بدنت 10 لیترش رو از دست داده باشی.از 200 تا استخوان توی تنت هم 400 تاش شکسته باشه.تمام پوست و ماهیچه هات هم از هم پاشیده شده باشن.چند وقت هم تو همون حال مونده باشی و در حال جون دادن باشی ولی متاسفانه به دلیل مشغله های زیاد عزراییل جان جون نداده باشی.

منظورم یه همچین زمین خردنیه.وقتی میگم له شده باشی یعنی له شده باشی.

وقتی هم میگم بلند شدن،منظورم بلند شدن ساده نیست.موانع زیادی سر راهت هست و همه ی عالم دست به دست هم دادن که بلند نشی.

موانع توی مثال من میشه به عبارت.....بله....میشه به عبارت 50 تا میخ که توی تنت فرو رفتند و سرسختانه به زمین چسبودنت به علاوه ی 50 تا طناب محکم دور تمام اجزای تنت که میکشنت تا خدایی نکرده بلند نشی. 

بله عرض میکردم داشتم فکر میکردم واقعا چند بار میشه بعد از یه همچین زمین خردنی آدم دوباره خودش رو پیدا کنه و بلند شه؟

خیلی باید روحت بلندمرتبه باشه که با وجود میخ ها و طناب ها دوباره بلندت کنه.

و به راستی چند بار این روح بلند مرتبه میتونه بشکنه و له شه ولی خم به ابرو نیاره؟

اصلا چند نفروجود دارن که یه همچین روح بلند مرتبه ای داشته باشن؟

                                                                                  ارادتمند

                                                                                                 "نگار"

توازن چیزیه که بدن ما و از اون مهمتر روحمون بی اندازه بهش نیاز داره....

پیوست:خسته ام.....خیلی خسته........خیلی......

                                                                    "نگار"

حالا این پایه میتونه هر کسی باشه.یه دوست خیلی خوب.خواهر.برادر.حتی پدر و مادر و از همه بهتر همسر.

خوب همه ی آدمها تقریبا یه نیم پایه یا یک چهارم پایه رو دارند ولی پایه یه چیز دیگه است.....

پایه کسیه که باید یه سری ویژگی ها رو داشته باشه:

1-باهات زندگی کنه یا حداقل خونه اش نزدیک خونه ات باشه.دور بودن خلاف روحیه ی پایه بودنه.

2-مهربون باشه .بتونی باهاش درددل کنی بدون اینکه نگران مورد قضاوت قرار گرفتن باشی.

3-رازدار باشه.باید خیالت راجت باشه که اگه بهش چیزی گفتی پس فردا از دهن یکی دیگه نمیشنویش.

4-بهت نیاز داشته باشه در واقع بودن و نبودنت براش فرق کنه.کسی که شونصد نفر دور و برش هستن به هیج عنوان نمیتونه برای تو پایه باشه.

5-اگه توی یک خونه زندگی نمیکنین،اهل بیرون رفتن و با تلفن حرف زدن و اس ام اس دادن باشه.ندیدنِ پایه، مفهومش رو از بین میبره.

6-راجع به خودش باهات حرف بزنه.پایه بودن یک طرفه نمیشه.

7-هم سطحت باشه و همطبقه.(فکری،فرهنگی،مالی،...)پایه ای که توی زیرزمین باشه یا روی پشت بوم به درد نمیخوره.

آی آدم هایی که پایه دارین قدر پایه تون رو بدونین.راحت به دست نمیاد.راحت از دستش ندین.

آره ....پایه داشتن خیلی خوبه.......

پیوست:dean , sam توی سریال supernaturalیک نمونه برای پایه ی خوب هستند.(برادر هستند)

                                                                     ارادتمند همگی

                                                                                               "نگار"

چه طوری میشه که 2 تا آدم که باهم دوستند،بهترین سالهای عمرشون رو باهم گذروندند،  اسرارشون رو باهم قسمت کردند،شب خونه ی همدیگه خوابیدند،چه میدونم باهم درس خوندند، کار کردند،همدیگه رو دوست داشتند،ناگهان میزنن به تیپ و تاپ هم و همه چیز رو فراموش میکنند و میشن دشمن خونی؟

چی ممکنه ارزش از یاد بردن تمام اون لحظه ها رو داشته باشه؟پول؟رقیب عشقی هم شدن؟ نمیدونم.چیزی به مغزم نمیرسه فقط میدونم آدم ها سر چیزهای فوق العاده بی ارزشتر از این 2 تا چیز هم همه چی رو از یاد میبرن.

از اون جالبتر زن و شوهر ها هستند.علاوه بر تمام خطوط بالا،باهم ترکیب میشوند و چند تا انسان که ترکیبی اند از روی خودشون و پارتنرشون ساخته میشه.جسمشون رو به هم میدهند.توی روح باهم شریک میشوند.درد میکشند وقتی پارتنر درد میکشه(حداقل توی یه بازه ی کوتاه عشق و عاشقی).بعد به جایی میرسند که حتی نمیتونند همدیگه رو ببینند و در نهایت جدا میشوند....

از اون جالبتر تر میدونین چیه؟آدمهایی هستند که خون مشترک دارند.2 تا خواهر،2 تا برادر،گاهی حتی پدر و مادر و فرزندان،باهم می جنگند.تمام لحظه های باهم بودن رو از یاد میبرند.به خون هم تشنه اند.یعنی حتی خون هم تضمینی برای ادامه ی روابط بین آدم ها نیست.

نمیدونم شاید آدمها حافظه ی خوبی ندارند.....

شاید در لحظه زندگی میکنند....

ارتباطات ،درون آدمها چیزی رو نمیسازه.اگر یه ساختمان  حداقل از جنس خاطره،نمیگم از جنس عشق و محبت و این حرف ها،فقط و فقط از جنس خاطره درونشون ساخته میشد، این جوری ناگهان همه چی یادشون نمیرفت....

نمیدونم دلیل این مساله هر چی باشه،من درک نمیکنم.

آره من شما آدم ها رو هیچ رقمه نمیفهمم...

                                                                         ارادتمند از یه کره ی دیگه اومده

                                                                                    "نگار"                          

خوب می دونم جای تو رو زمین نیست/خیلیه فرق تو فقط همین نیست/آدمای قصه های گذشته/به کسی مثل تو میگن فرشته نجات/فرشته ی نجات، فرشته ی نجات/تو جون ازم بخواه، اونم کمه برات/

همزمان با اون داری تصاویر مربوط به زیباترین خواستگاری این روز ها رو میبینی:

http://rozanehonline.com/%DA%86%D9%87%D8%B1%D9%87%E2%80%8C%D9%87%D8%A7/%D8%A8%D8%A7-%D8%A7%D8%A8%D8%AA%DA%A9%D8%A7%D8%B1%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D9%86-%D9%88-%D8%AC%D8%B0%D8%A7%D8%A8%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D9%86-%D8%AE%D9%88%D8%A7%D8%B3%D8%AA%DA%AF%D8%A7%D8%B1%DB%8C.html

بعد ازدواج هم نکرده باشی.

رمانتیک نمیشی؟نمیشینی خیالبافی کنی؟نه؟اصلا؟حتی یه ذره؟پس پاشو برو بیرون از وبلاگ من بذار آدمهای عادی به کارشون برسند. آدمهای عادی عزیز ادامه میدیم:

عرض میکردم خدمتتون.بله داشتم به شاهزاده ی خودم فکر میکردم(که البته معلوم نیست توی کدوم ترافیک کائنات گیر کرده نرسیده هنوز!!!!!!!)

رمانتیکترین خواستگاری به نظر من فقط میتونه 1 جا برای من اتفاق بیفته

اون هم توی بیمارستانه.توی بخش اورژانس.چند تا تئوری دارم براش:

1-اورژانس خیلی شلوغه. تو اوج بدبختی و در حالی که دستای هر دو مون(بنده و آقای شاهزاده)غرق خونه بدون هیچ حلقه ای ازم بخواد باهاش ازدواج کنم.

2-اورژانس خلوته و من تو اتاق رست (استراحت)نشستم.با حلقه میاد تو و درخواست ازدواج میکنه.

3-اورژانس زیاد مهم نیست.همه ی پرسنل دست به یکی میکنند من اون روز نروم تو اتاق رست.بعد آخر وقت که برای عوض کردن لباس میرم رست،میبینم اتاق پر گله و منتظر من نشسته و با حلقه پیشنهاد ازدواج میده.

البته واضحا باید قبلش همدیگه رو شناخته باشیم و همدیگه رو دوست داشته باشیم و همین طور قبلش 120 بار نگفته باشه کی با خانواده خدمت برسیم.

شاید که نه حتما خیلی پیاز داغش زیاد شد.ولی خوب تقصیر من نیست.فضا اینجوریه.درک میکنید دیگه نه؟

پیوست:بالاغیرتا جنبه داشته باشین.یا نظر نذارین یا اگه میذارین مسخره نکنین.

                                                                     ارادتمندفقط در حال حاضر رمانتیک

                                                                                                                     "نگار"

تو جون ازم بخواه .....   اونم کمه برات.....

دسته ی هیستریونیک ها یا همون اختلال شخصیت هیجانی.

این آدمها تا وارد جمع میشوند میخوان تمام توجه ها به سمتشون باشه.لباسهای رنگارنگ میپوشند.عواطف سطحی دارند.راحت تحت تاثیر قرار میگیرند.از ویژگیهای س.ک.سی برای جلب توجه استفاده میکنند.زیاد حرف میزنند.اگه مرکز توجه نباشند ناراحت میشوند و خلاصه شلوغ اند.این کارها رو برای جلب توجه و عشق و محبت بقیه میکنند.

تا حالا با 2 نفرشون تو دنیای حقیقی روبرو شدم و بی توجه ترین افراد بین جمع نسبت بهشون من بودم.

مساله ای که برام بی نهایت جالبه و جدیدا باهاش روبرو شدم، وجود این افراد توی دنیای مجازییه.اصلا و ابدا به مخیله ام خطور نمیکرد ممکنه توی دنیای مجازی باز هم با این تیپ شخصیتی روبرو بشم که شکر خدا تجربه اش حاصل شد.

چیزی که من دارم میبینم اینه که این دسته آدمها زندگی سختی یا داشتند یا اظهار میکنند که داشتند و خوب راهی برای پی بردن به حقیقت این ادعا وجود نداره.

بله این زندگی سخت و یا ادعای داشتن زندگی سخت یاداشتن بیماری خاص و یا حملات مکرر هیستریک باعث میشه این آدمها در ابتدای امر به خوبی مرکز توجه و عشق و دلسوزی قرار بگیرند.ولی ......قضیه موقته.

کم کم آدمها از این افراد همیشه نالان و مشکل دار دوری میکنند.دلیلش بی اندازه ساده است:از دستشون خسته میشوند.

عشق و توجه و محبت چیزی نیست که بشه به زور به دست آورد بلکه باید در اثر شناخت حاصل بشه تا پایدار و واقعی باشه.

البته خوب تقصیر خودشون نیست.همون طور که گفتم این حالت نوعی اختلال میباشد.

ولی عزیز دلی که اختلال شخصیت نداری و  فقط محبت خونِت تو زندگی پایین بوده:

این راهش نیست.

                                                                        ارادتمند

                                                                                                 "نگار"

و حالا ادامه اش:

آره الا گفت بذار یه زنگ بزنم به خانم سین که همسر سرایدارمون بود ببینم کجاست.

زنگ زد و سین گوشی رو برداشت...خواب بود،برای همین صدای در زدن ما رو نشنیده بود.بچه اش 1 ماهشه.خیلی قشنگه مثل خودش...

خلاصه در رو باز کرد و رفتیم تو و خودش و نی نی ماهش رو دیدیم.خیلی سختی کشیده بود بیچاره تو این مدت .....از زایمان سخت و دیسترس تنفسی بچه اش بگیر تا تنها بودنش توی بیمارستان به دلیل بیماری خواهرش و خیلی چیزهای دیگه که از حوصله ی جمع خارجه....

از اون جا رفتیم خونه ی یکی از اهالی که الا باهاش صمیمی بود بعدش زنگ زدیم پزسنل و تو دوراهی دهی که رفته بودند دهگردشی با جاده فرعی قرار گذاشتیم.

آره دیگه دیدیمشون و با 2 نفرشون که هم مسیر بودیم و خیلی هم صمیمی بودیم 4 تایی چپیدیم صندلی عقب و رفتیم شهر و ناهار خوردیم و آمار کل منطقه اعم از تولد بچه ی بهورز و پزشکای جدید منطقه و خلاصه همه چی رو گرفتیم و با روحی آرام برگشتیم سمت شهر دودگرفته ی عزیزمون.

 فکر کنم خدا دلش برام سوخت که دیدیمشون وگرنه من دق میکردم.

راستش از خدا پنهون نیست از شما هم پنهون نباشه هدف اصلی من دیدن اونها بود و گرفتن پایان طرح هدف فرعی محسوب میشد.

این هم ماجرای تجدید خاطرات با محل طرح.بعدا از خاطرات اون جا بیشتر براتون میگم

                                                                          ارادتمند همیشگی

                                                                                                          "نگار"

پیوست:فکر نکنم خاطره نویس خوبی باشم

خیلی هاشون توی زندگی ما میان، یه مدت کوتاهی هستند و بعد آروم میرن بیرون.حتی یادمون نمیاد یه زمانی فلانی وجود خارجی داشت.مثل بسیاری از همکلاسی هامون تو دوران تحصیل یا کلاس های مختلف...

بعضی هاشون وارد زندگی میشوند.یه مدت تشریف دارند استفاده یا بهتر بگم سواستفاده شون رو میکنند بعد شرشون رو کم میکنند.البته اگه شانس بیاری وگرنه که حالا حالاها تشریف مبارکشون رو دارند و به بهانه های مختلف گاه و بیگاه مزاحم میشن.

بعضی ها وارد میشوند یه مدت خوش میگذرونی باهاشون.چه میدونم میری بیرون، تولدشون میری کادو میبری فکر میکنی به به چه دوستان خوبی هستنداین عزیزان .....بعد کم کم ارتباطشون رو باهات به بهانه های مختلف کم میکنند و تموم میشوند.در واقع یه جورایی تاریخ مصرف دارند.

بعضی ها وارد زندگیت میشوند.ضربه های مهلک میزنند.زخم های عمیق روی ذهن و روحت و دفترچه ی خاطراتت میذارند و بعد میرند بیرون.با اینکه رفتند بیرون ولی جای زخمشون درد میکنه و هر از گاهی تیر میکشه.

بعضی ها وارد میشوند.باهات زندگی میکنند.دوستت دارند. دوستشون داری.باهات میمونند.خیلی آدمند.

 آره....آدمها باهم فرق دارند....

                                                                        ارادتمند

                                                                                        "نگار"

این هم یک شعر زیبا از بانوی اون روزهایمان.....

گرگ ها خوب بدانند در این ایل غریب

گر پدر مرد تفنگ پدری هست هنوز

گرچه مردان قبیله همگی کشته شدند

توی گهواره ی چوبی پسری هست هنوز

آب اگر نیست نترسید که در قافله مان

دل دریایی و چشمان تری هست هنوز

پیوست:یاد و خاطره ی عزیزانی که 3 سال قبل برای محقق کردن اهداف والای انسانی از بین ما رفتند گرامی باد..... 

توی اتاقم خواستم یه ورقه رو بذارم لای دفتر خاطراتم.

یهو یه ورقه ی دیگه از خیل ورقه های لاش افتاد بیرون.

برش داشتم و نگاهش کردم.یه داستان بود.مال 4 سال قبل.شروع کردم به خوندنش.خودم نوشته بودمش.

ولی.....

ولی اصلا یادم نبود آخرش چی میشه!!!!!!

جالب بود،خود خودم نوشته بودمش.7 صفحه هم بود.ولی یادم نبود.

تو یه برهه ی زمانی خاص تحت تاثیر یه قضیه ناراحت کننده نوشته بودمش.قشنگ بود.(شما دیدی بقال بگه ماست من ترشه؟نه.دیدی؟اگه ندیدی پس چرا میگی داره از خودش تعریف هم میکنه؟ها؟ها؟ها؟)

بله.و اما نکته ی مهم این قضیه:بنده میخوام گوش شیطون کر شروع کنم درس بخونم.نشون به اون نشون که دیروز یک کلمه هم نخوندم.الان هم که نشستم دارم وبلاگ آپ میکنم.

ولی جدا از همین امروز کوچولو کوچولو میخونم ببینم به کجا میرسیم....

جدی میگم.گاهی اوقات به هیچ وجه نمیشه راستش رو گفت.میگی نه؟

نگاه کن:

1-چه طور میتونی به یه مادر که داره قربون صدقهی بچه اش میره و داره ازت میپرسه:"بچم نازه نه؟" واقعیت رو بگی؟.

2-چه طور میتونی به یه عروس در جواب اینکه آرایشم چه طوره واقعیت رو بگی؟

3-چه طور میتونی به یه دوست که تازه وبلاگ زده واقعیت  ابتدایی و سطحی و بی محتوا بودن نوشته هاش رو بگی؟

4-چه طور میتونی به یه همراه مریض که مظلوم داره نگاهت میکنه،واقعیت مرگ مریضش به زودی رو بگی؟

1-مجبوری بگی:مثل ماهه این بچه.حتی اگه زشت و سیاه سوخته و کج و کوله باشه.

2-مجبوری بگی :وای عزیزم مثل فرشته ها شدی.حتی اگه مثل جن آرایش شده باشه.

3-مجبوری بگی:خیلی قشنگ مینویسی عزیزم.  

4-مجبوری بگی:تا خدا چی بخواد.ما همه ی تلاشمون رو میکنیم.شما هم دعا کنین.

دیدین گفتم؟حق با من هست یا نه؟بعضی وقتها توی زندگی نمیشه واقعیت رو گفت.

شاید چون خیلی وقت ها تلخه ،خیلی وقت ها بی رحمه وشاید چون خیلی وقت ها پشتش یه چیز دیگه است:

برای اون مادر بچش زیباست چون بچشه.

اون عروس زیباترین شب زندگیش رو میگذرونه حالا چه اهمیتی داره حتما بدونه که زشت شده؟

اون نویسنده اول کارشه.چرا باید ناامیدش کرد؟شاید کم کم  قشنگتر بنویسه

اون بالا یه خدایی هست.از کجا معلوم شاید تصمیمش مرگ اون مریض نباشه حتی اگه تمام علم ما اصرار کنه که طرف قراره بمیره.....

بیاین بعضی وقتها بازتر نگاه کنیم.....

                                                       ارادتمند

                                                                    "نگار"

دلت میخواد یه نفر کنارت بشینه.

هیچ کاری نکنه:

پاپیچت نشه و دایم ازت نپرسه چرا ناراحتی.

بهت تهمت عاشق شدن نزنه!!!!!!

سعی نکنه بغلت کنه یا ببوستت.

جک نگه.سعی نکنه به زور بخندونتت.

مثل این فیلسوفها نشینه برات از فلسفه ی زندگی و لزوم قوی بودن حرف بزنه.

از بدبختی های خودش و بقیه تعریف نکنه تا بهت ثابت کنه تو باز خدا رو شکر مشکلت به بزرگی اونها نیست.

سعی نکنه به زور ببرتت بیرون که یه هوایی بخوری و حالت بهتر شه.

من کتمان نمیکنم که تمام کارهایی که گفتم در موقع خودشون مناسب و حتی ضروری هستن.

اینکه از دوستت بپرسی چرا ناراحته نشونه ی اینه که بهش اهمیت میدی.

شاید واقعا عاشق شده و باید در مورد عشق جدیدش باهات حرف بزنه.

در آغوش گرفته شدن و بوسیده شدن واقعا آرامشبخشه.

لبخند حتی اگه زوری باشه حال آدم رو بهتر میکنه.

کلمات فلسفی و امید به زندگی دادن به بقیه گاهی از نون شب هم واجبتره.

باید ادم همیشه شکر کنه که از بد بدتر نشود.

هواخوری هم که همه میدونیم چه قدر مفیده.

ولی...............

بعضی وقتها فقط نیاز داری دوستت چند دقیقه کنارت بشینه.نمیگم زیاد.....فقط 6-5دقیقه.مثل تو به دیوار نگاه کنه و هیچی نگه.

بعضی وقتها این تنها کاریه که نیاز داری یه نفر برات انجام بده تا حالت بهتر بشه......

                                                       ارادتمند

                                                                   "نگار"

120 بار زمین میخورن،باز بلند میشن تا یاد بگیرن راه برن.

دلیلش اینه که توی ذهنشون تصوری از مفهوم شکست و نمیتونم وجود نداره.

ترس براشون ناشناخته است.

معنی دلتنگی رو نمیدونند.

افسردگی رو نمیدونن با چه" ر"ای باید نوشت.

فقط یه راه بلدن اون هم جلو رفتن تا رسیدن به هدفه.

به نظرم اگه بچه میموندم خیلی توی زندگیم پیشرفت میکردم و تا الان حتما یه جایی از دنیا رو گرقته بودم!!!!!

نمیشه حداقل مثل بچه ها فکر کرد؟؟؟؟!!!!(فقط در این مورد ها)

                                                                                      ارادتمند

                                                                                                      " نگار"

تو این فیلم ها هست ها که میگن:u know what?I dont care(میدونی چیه؟برام مهم نیست)

 کاربرد این جمله توی فیلم ها معمولا وقتی هستش که :

1-مسئله ی عشقی در کاره.مثلا یه دختر خانم کاملا شیک به یه پسر محترم که نیم ساعته دارند سعی میکنند مخشون رو با روشهای مختلف بزنند،ناگهان آب سردی روی صورت طرف ریخته و جمله ی مذبور رو میگن.

2- باز هم مساله ی عشقی درکاره ولی یه کوچولو فرق میکنه.در این جا پسر پشت پا زده به عشق و دختره و خلاصه همه چی.حالا اومده التماس و به غلط کردم افتاده.در این مرحله دختره که دلسرد شده با بیتفاوتی چشماش رو تنگ میکنه(حالت برو بمیر رو تو چشم تصور کنید)و میگه:u know what?I dont care

3-قضیه هیچ ربطی به عشق نداره.مسئله جنایی میباشد.قاتل بیرحم به مقتول بدبخت که در حال گرفتن فرصت برای بازپرداخت بدهی هاشه نگاه کاملا خشن(یا اگه خیلی بیرحم باشه نگاه تمسخرامیز) میندازه و این جمله رو میگه و بعد بنگگگگگگ.طرف خون آلود روی زمین پخش میشه.

خوب من برای خودم یه کاربرد چهارم پیدا کردم.

4-وقتی یاد سوتی های ضایع، اشتباهی که جایی انجام دادم یا خاطرات بد می افتم یا وقتی مشکلات سختی خودشون رو به رخم میکشند یا وقتی از دست کسی به شدت ناراحت و دلخورم، به تمام اون افکار و مشکلات با نگاهی که پر از تمسخر و حالت ریز میبینمته میگم:u know what?I donrt care

راه بدی نیست.بعضی وقتها واقعا جواب میده.اگه حالش رو داشتین با تمرکز انجام بدین.این جوری موثرتره.

                                                                               ارادتمند

                                                                                            "نگار"

مسافرت با یک دوست خوب و قدم زدن نیمه شب توی محوطه ی مهمانسرا ....

رفتن به فروشگاه بزرگ مورد علاقم با همون دوست خوب و پرسه زدن لابلای قفسه هاش با چرخ دستی....

خوب این ها آرزوهای خیلی کوچولویی بودند ولی من توی خواب هم نمیدیدم بهشون برسم.

شاید بهم بخندین ولی زندگی از نظر من همین فرصت های کوچولو موچولو برای شاد بودنه.

شاید بگین ببین چه قدر دلش خوشه و تو زندگیش هیچ مشکلی نداره و به همه ی اونچه میخواسته رسیده،حالا دردش خرید و مسافرته که شکر خدا رسید بهش... 

شاید بگین ....شاید خیلی چیزها بگین....

ولی من فقط یه جمله میگم:

هنر این نیست که وقتی زندگی بر وفق مرادته شاد باشی.هنر اینه که در اوج سختی و ناامیدی بهانه پیدا کنی برای ادامه دادن زندگی، شاد باشی،لبخند بزنی و دل دیگران رو شاد کنی.

و من هنرمندم....

ببین عزیز من شمای نوعی رو میگم.

آقا جان شما دیگه بزرگ شدی.الان هم که عصر هسته !!! و فضا است.تو دوران شاه وزوزک نیستیم(یاد بامداد خمار به خیر)تکلیف خودت رو معلوم کن.یا از یه نفر خوشت میاد یا نه.

حالت سوم نداریم.

اگه یه نفر رو به عنوان دوست یا حتی فامیل قبول داری یعنی همش رو قبول داری.

یعنی که چی به طرز لباس پوشیدن طرف ایراد میگیری اون هم جلوی بقیه؟

خوب نمیخوای،خوشت نمیاد،دعوتش نکن.همین.

پیوست:آدم ها باهم فرق دارند.بیاین تفاوت ها رو بپذیریم و بهشون احترام بگذاریم

آقا اومدم در راستای پست قبلی یه اعتراف تلخ کنم

من همین جا و از همین تریبون صادقانه اعلام میکنم که در اون قسمت که گفتم برادری از کولیس استفاده کرد برای پوست کندن پیاز...پیداش کردین؟.....آره همون جا رو میگم.....

فقط قول بدین کم بخندین باشه؟

بگم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟بگم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

از همین برادری ذکر شده در متن پایین پرسیدم :"اون وسیله هه که برای اندازه گیری دقیق استفاده میشد اسمش کول دیسک بود دیگه نه؟"  

و برادری نگاه عاقل اندر سفیه که چه عرض کنم. نگاه......(نقطه چین رو خودتون پر کنید لطفا)به بنده کردند و گفتند کول دیسک(توضیح نمیدم خودتون میدونین چیه)اینه و یک عدد برداشتند نشانم دادند و در ادامه ی عرایض گهربارشون گفتند اسم اون وسیله کولیس میباشد

ارادتمند همه ی دوستانی که درک میکنند من چی کشیدم این اعتراف رو نوشتم    "نگار"

توصیف داداشی ما:مهندس.2سال کوچیکتر از ما.عینکی.بسیار باهوش.دقیق.چپ دست!!!

آقا امروز مادرجان ما یک ماموریت بسیار مهم بر عهده ی این آقاپسر نهادند که عبارت بود از پوست کندن یک عدد پیاز

خوب این برادری بعد از کندن پوست پیاز با دقت فراوان(کم مونده بود کولیس بذاره)در حالی که چاقو دست چپش بود(خداییش من تا آخر عمرم به چپ دست بودن برادرم عادت نمیکنم!!!!)فرمودند حالا چی کار کنم این پیاز رو؟

مادرجان:حلقه حلقه کن بریز تو قابلمه

برادر جان با لحنی کاملا جدی(شبیه پرسیدن راه حل یک مساله ی کوانتوم):چند تا حلقه باید کنم؟

مادر:

من:

در این جا مادر جان بلند شدند،چاقو رو از دست برادری که اصرار داشتند خودشون میتونند انجام بدن فقط تعداد حلقه ها رو نمیدونند گرفتند و خودشون زحمتش رو کشیدند!!!!

پیوست:چه قدر نظر گذاشتن توی بلاگفا سخته.هی میگه امکان درج نظر تبلیغاتی وجود ندارد.من که نمیفهمم چه جوری باید این مشکل رو حل کنم.من فقط نظر میذارم تبلیغ نمیکنم ولی بازم همون جمله میاد.کسی راه حلی داره؟

خوب معنی ساده اش میشه این:

یِیهو به طرف خبر مرگ پسرخاله رو بدیم(confront) یا آروم آروم(desens) یعنی صاف تو چشماش نگاه کنیم بگیم پسرخاله مرد یا اینکه اول بگیم یه تصادف کوچک کرده بعد بگیم آسیبهاش زیاده بعد کم کم حالیش کنیم مرده.

معنی لغوی اولی میشه مواجه سازی و دومی یعنی حساسیت زدایی.این 2 تا قضیه توی روانشناسی و روانپزشکی دنیای خاص خودشون رو دارند که یکیش برطرف کردن ترسهای مرضی است.

خوب این مسئله به نظر من خیلی خیلی بستگی به طرف مقابل داره یعنی باید آدم شناس باشی تا بفهمی چه طوری بهتره با آدمها حرف بزنی.این قضیه فقط راجع به قضیه ی مرگ و میر نیست.راجع به مسایل زیادی توی زندگی صادقه.از دلداری دادن راجع به یه قضیه بگیر تا راضی کردن یه آدم به پذیرش یه درخواست تا.....

من خودم در ارتباط با خودم اولی رو میپسندم.از حاشیه سازی و پیچیده کردن قضیه خوشم نمیاد.اگه حرفی داری صاف بیا بگو.هم منو خلاص کن هم خودت رو.احساس میکنم اینجوری راحت تر با مسئله کنار میام.

ولی خوب در ارتباط با دیگران طبق مورد عمل میکنم و به نظرم آدمشناس بدی نیستم.

یه بار یه دوستی از اینکه حقیقت رو به قول خودش کوبونده بودم توی صورتش ازم تشکر کرد!!!

خلاصه اینکه دقت کنید کجا دارین از کدوم روش استفاده میکنین که بعدا درگیر عواقب بعدی ناخواسته نشین.

ارادتمند همه ی خواننده های گل " نگار"

پیوست:دیدم این لوکس بلاگ اسمم رو آخر پست ها نمیذاره گفتم خودم دست به کار بشم

میخواستیم مثلا غافلگیرشون کنیم.برای همین بهشون نگفتیم.

وارد که شدیم انگار خاک مرده پاشیده باشن.هیچ کی نبود.فقط مامای جدید که ما باهاش کار نکرده بودیم توی مرکز بود.

بهمون گفت به طور ناگهانی تصمیم گرفتن امروز برن دهگردشی.آخه توی مرکز ما 5شنبه ها معمولا دهگردشی ندارن.

خلاصه باورم نمیشد.شوکه شده بودم.به هر قیمتی شده میخواستم ببینمشون.اصلا نمیتونستم قبول کنم اون همه راه تا اون روستا رفته باشم و کسانی رو که اون همه مدت باهاشون کار کرده بودم رو نبینم.خلاصه گفتیم حداقل بریم نی نی تازه ی سرایدار رو ببینیم.در زدیم.کسی در رو باز نکرد.رسما میخواستم بشینم همون جا زار بزنم.

اگه تنها بودم پا میشدم میرفتم روستای قمر تا ببینمشون ولی الا موافق نبود و من نمیتونستم زور بگم.از درمانگاه خارج شدیم.برای دختر کوچولوی همسایه ی درمانگاه یه گل سر گرفته بودم.رفتم بهش بدم ولی...خونه نبودند.

ای خدا من دیگه غلط کنم بخوام کسی رو سورپرایز کنم.از این به بعد از یه هفته نه یه ماه نه یه سال قبل همه چی رو هماهنگ میکنم.

داشتیم از درمانگاه خارج میشدیم  که الا گفت.....

و این داستان ادامه دارد.....

پیوست:متن رو خوندم دیدم نوشتم درمانگاه "ما".....در صورتی که من و الا دیگه کوچکترین ارتباطی با اونجا نداریم.

خواستم تصحیحش کنم دلم نیومد.اونجا تا ابد حداقل توی خاطراتمون درمانگاه ما خواهد بود

تاریخ مطالب اشتباه میاد.

نظر رو حذف کردم.همچنان زیر مطلب نوشته یک نظر(بهم نمیاد نظر حذف کنم؟)

وبلاگ رو آپ کردم.مطلب اومده زیر مطلب قبلیم.آخه ملت چه جوری بفهمند من آپ کردم؟!؟!؟!!؟

تاییدیه نظرات رو برمیدارم  فایده نداره.

زمان تعیین میکنم برای آپ شدن طبق زمان آپ نمیشه.

ساعت به روز کردن مطلب زیر مطالبم نمیاد.

من چی کار کنم آخهههههههههههه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

خوب توی این پست میخوام راجع به نحوه ی پاسخ گویی به درخواست های دیگران صحبت کنم.

آدمها در برخورد با این مسئله چند دسته اند:

1-مثل من یعنی من اصولا آدمی هستم که نه گفتن برام مثل آب خوردنه.اگهنتونم یا نخوام کاری رو انجام بدم نمیدم.حالا اگه طرف خودش رو هم بکشه،کوچکترین  تغییری در تصمیمی که گرفتم نمیذاره.

2-میگن آره ولی........... به نظر من اگه طرف بگه نه خیلی خیلی بهتر از اینه که بگه آره و کار رو انجام بده ولی توی دلش هزار تا بد و بیراه به آدم بگه.

3-بعضی دوستان که نه تنها راحت نه میگن بلکه در همون حال شونصد تا متلک بار طرف میکنن که تو چرا به خودت اجازه دادی چنین درخواستس کنی.بابا جان خوب یه حرفی زد شما بگو نه چرا کشش میدی قضیه رو؟؟؟

4-شرایط انجام کار رو دارند و میگن آره و به راحتی انجامش میدند.

رو دربایستی برای من بی مفهومه.اصلا نمیدونم یعنی چی.از نظر من یا بله یا خیر.گزینه ی سوم وجود نداره.

متقابلا دلم میخواد باهام همین طوری رفتار بشه.

فوقش ناراحت میشم.به جان خودم خیلی بهتر از اینه که آدم دور خودش بچرخه آخر هم نفهمه طرف بهش نه گفت یا آره و خیلی خیلی بهتر از اینه که یه جوری جواب آره بگیره که روزی 100 بار به خودش حرف بد بزنه که خاک عالم بر سر من که مثلا فلانی رو اینقدر تو زحمت انداختم کاش لال میشدم ازش فلان درخواست رو نمیکردم.

دروغ میگم بگین دروغ میگی

این چند وقته یه سری از این همکارها یا بهتر بگم دوستای بسیار بسیار گلم از پارس مدیک این جا سر زدن.

خوب اگه بگم با دیدن این دوستان اینجا خیلی ذوق مرگ شدم نمی گید"وا مگه این همه ذوق داره؟"؟

اگر هم میخواید بگید اشکالی نداره چون من باز هم میگم که با دیدن بچه های پارس مدیک این جا بسی مشعوف گشتیم و یه کوچولوی کوچولو (مدیونید فکر کنید 60 بار بوده!!!)بالا و پایین پریدیم.

خوب درست کردن وبلاگ توی اینترنت مثل اینه که توی یه شهر غریبه یه خونه گرفتی.کسی رو نمیشناسی و احساس غربت میکنی.زمان میخواد تا با اهالی آشنا بشی و دوست تازه پیدا کنی.

حالا فکر کن توی این وضعیت ییهو در خونت رو میزنند و فک وفامیلت رو پشت در میبینی.چه قدر خوشحال میشی؟خیلی...

خوب من الان ای طوریم....

فقط امیدوارم فردا که تاریخ عوض میشه مطالب به ترتیب آپ بشه.

همه ی این ها رو گفتم که بگم دلم نمیاد مطلبی رو حذف کنم.وگرنه منطق اینو میگفت که من این پست رو حذف کنم ولی نکردم عوضش ویرایش کردم که شما بفهمین من زیر این پست ،3 تا پست جدید گذاشتم 

من به 2 تا دلیل با وجودی که رتبم به دندانپزشکی میخورد اون رو انتخاب نکردم:

1-از صدای اون قیژ قیژ موتورش متنفرم.

2-از هرگونه بزاق بدم میاد حتی اگه مال خودم باشه.

اینها رو گفتم که بگم فردا وقت دندانپزشکی دارم.

و از الان کاملا حالت کسی رو دارم که عزیزی رو از دست داده و مشغول عزاداری میباشم.

ولی یه توصیه به همتون دارم:

وقتی زیر دست دندونپزشک مشغول زجرکشیدن هستین ،به پارک و درخت و بوی چمن فکر کنید و دائم به خودتون بگین به زودی تموم میشه و بعدش میرین گردش.اینجوری تحملش خیلی راحتتر میشه. 

این جا 2 موردش رو میگم:

1-وقتی میخواستم بیام پزشکی هرچی بقیه سعی کردن بهم بفهمونن این رشته فوق العاده سخته و راه خروج نداره و زندگیت به شدت عوض میشه،حرفشون رو قبول نکردم و فقط وقتی فهمیدم که توی رشتم بودم و برای هر کاری دیر شده بود

2-وقتی استاجر بودم با دوستام شب پا میشدیم میرفتیم بیمارستان که علم و دانش و تجربمون زیاد بشه.هرچی اینترن ها میگفتن بابا برید خونه.شب مثل آدم بگیرین راحت بخوابین.مگه به خرجمون میرفت؟تازه میگفتیم اینها به پزشکی علاقه ندارن که میگن برین خونه بخوابین.ولی وقتی اینترن شدم مفهوم خواب شب و حرفهای اون اینترنها کاملا برام روشن شد  

این قصه ها رو گفتم که بگم شاید بعضی وقتها و نه تمام وقتها باید بپذیریم که از تجربه های دیگران حداقل اونهایی که بارها تکرار شده میشه استفاده کرد.

این قدر اصرار نکنید همه چی رو خودتون تجربه کنید.

البته فکر نکنید یه وقت خدای ناکرده،زبونم لال، روم به دیوار میذارم حتی 1 روز اینجا بی آب و جارو بمونه

آدم که میره سفر خونه زندگیش رو ول نمیکنه به امان خدا.ول میکنه؟نه؟پس من هم این کار رو نمیکنم.

در نتیجه این وبلاگ کما فی سابق حداقل روزی یک بار آپ خواهد شد.

چی کار کنم آخه؟شما میرید سفر میذارین گلهای خونتون خشک شن؟نمیذارین دیگه.

پس من هم سر سختانه به حفظ این مکان همت میگمارم.

خانواده ی خوب و پرجمعیت و با صفا و یه خونه ی بزرگ با یه فامیل نمونه داره.خدا براش حفظشون کنه.

بله عرض میکردم.

یادمه وقتی هنوز دهنم بوی شیر میداد یعنی وقتی دقیقا 13 سالم بود از بابام پرسیدم زندگی جبره یا اختیار؟

بابام گفت 99%جبره 1%اختبار.

من:چرا؟

_:چون تو تعیین نمیکنی توی کدوم کشور توی کدوم شهر توی کدوم خانواده به دنیا میای.تعیین نمیکنی هوش و استعدادت چه قدره.تعیین نمیکنی پسری یا دختر.تعیین نمیکنی سالم به دنیا میای یا بیمار.

و من الان به این فکر میکنم که چه قدر این مسایل مهمه.

قبول دارم آدم میتونه با تلاش زیاد به چیزهایی که میخواد برسه ولی مگه چند درصد آدمها میتونند خودشون رو از طبقه ای که درش قرار دارند بالا بکشند؟این جاست که احساس میکنم نظریه جبر طب.قا.تی ما.ر.کس چهقدر حقیقت داره.به استثناها کاری ندارم.غالب آدمها نمیتونند معجزه کنند.

و فرض کن خودت رو از اون طبقه کشیدی بالا،خانوادت رو میخوای چی کار کنی؟

نیازهایی رو که خانواده باید برات براورده میکردند و به هر دلیلی نکردند چی؟

فرض کن خودت یه ازدواج موفق کردی و خانواده ساختی.فامیلی که نداری چی؟

تازه همه ی این قصه ها که گفتم منوط به اینه که تو آفریقا به دنیا نیومده باشی که از گشنگی تو کودکی بمیری.

بله.ما محکوم هستیم.آخرین جبر و به نظر من مهمترینشون اینه که مجبوریم از همون 1%اختیار به بهترین شکل استفاده کنیم.و گاهی اوقات این کار واقعا سخته

مطالبم سیر منطقی رو دنبال نمیکنند.

هرچی به ذهنم برسه میام براتون تعریف میکنم.

این خاطره ای که میخوام بگم مال ماه 2 اینترنیمه.یعنی دقیقا 3 سال قبل....

توی بخش اطفال بودیم.یکی از بچه ها مشکوک به سرطان خون بود.من بچه رو برده بودم برای نمونه گیری از مغز استخوان(.بماند که چه بدبختی کشیدیم با بچه و با ذکر جزییات دل دوستان غیر پزشک رو ریش نمیکنم.).نمونه رو همون جا رنگ کردیم و استاد نگاهش کرد.خوشبختانه مورد خاصی نداشت فقط برای تایید باید میفرستادیم یه مرکز دیگه.

من مامور بردن نمونه به جلوی در و تحویل اون به پدر بیمار شدم.وارد راهرو که شدم از راه دور بابای بچه رو دیدم.منتظر من بود.(قبلا بهش گفته بودیم باید نمونه رو ببره)قیافش خیلی نگران بود.به شدت وحشت زده بود.به نظرم کاملا آماده بود بزنه زیر گریه.گفتم چی کار کنم چی کار نکنم توی راهرو هم نمیشد داد بزنم بچتون سالمه مردم میخندیدند بهم.

به نظرمن که نه سر پیاز بودم و نه تهش  برای اون صورت نگران راهرو خیلی طولانی بود،چه برسه به اون پدر منتظر وحشتزده .یه فکری به نظرم رسید.یعنی تنها راه ممکن همون بود.صاف توی صورت باباهه نگاه کردم و به پهنای صورتم لبخند زدم.فکر کنم بزرگترین زیبایی پزشکی رو دیدم.تمام اون ترس و وحشت و اضطراب اون مرد در کسری از ثانیه با دیدن نیش تا بناگوش باز بنده از بین رفت.

من تونسته بودم فقط با یه لبخند اون هم از راه دور زندگی رو برای اون پدر نگران شیرین کنم....

خوب من طرحم رو توی غرب کشور گذروندم.همراه دوستم الا بعد از گذروندن ماجراهای بسیار که شاید یه روزی تعریف کردم،موفق شدیم یه جا بیتوته پیدا کنیم و طرح رو شروع کنیم.

توی این پست فقط چند تا ویژگی اون جا رو مختصر براتون میگم و به مرور زمان از خاطرات اون جا بیشتر براتون حرف میزنم.

1-ما جامون خیلی دور بود.به تهران منظورمه.از زمانی که از پانسیون در میومدیم تا برسیم توی خونمون توی تهران 12 ساعت راه بود.این عامل باعث شد توی 14 ماهی که اون جا بودیم فقط 3-4 بار بیایم تهران.

2-منطقه ی ما بسیار زیبا بود.فصل ها در نهایت خودشون بودند.بهار بهشت بود.تابستان فوق العاده گرم.پاییز قشنگ و سرد و زمستان بی اندازه سرد و برفی بود.

3-کارکنان مرکز بهداشتی که توش کار میکردیم خیلی خوب بودند و به کارشون وارد بودند.

4-شبکه ی خوبی داشتیم و خیلی خوب باهم همکاری میکردیم.دوستانی که طرح گذروندند میدونن که چه قدر مهمه شبکه باهات راه بیاد.

5-مردم اون منطقه خیلی مهربون بودند.

خوب برای این پست فکر کنم کافی باشه.

و این پست ادامه دارد.....

فقط و فقط مشغول زندگی کردن هستم.اون هم از نوع پارازیت وار!!!!

1-صبح تا ظهر میخوابم.

2- میرم اینترنت گردش مجازی میکنم و میام اینجا رو آب و جارو میکنم.

3-میشینم پای تلویزیون عشق ممنوع و یاسمین و .... میبینم(100%متوجه هستین که تلویزیون ما چی میتونه باشه!!!!)

4-اگه لطف کنم یه ریزه به وضع آشپزخونه و خود خونه میرسم

5-گاهی با دوستم الا میرم بیرون گردش حقیقی میکنم

6-کتاب میخونم

7-از هرگونه فعالیت مفید حتی الامکان پرهیز میکنم.

برای من این مدل زندگی عجیبه.تا یادم میاد درس خونده،میخونم و خواهم خوند.

در واقع این مدت کوتاه توی زندگیم حکم ساعت 25 ام توی 24 ساعت شبانه روزی رو داره.

و.....

دارم ازش لذت میبرم

شام خوردیم و موقع برگشتن فکر کنم ساعت حدود 10 شب بود که از خیابونی که نزدیک بیمارستان آموزشیمون بود رد شدیم.

گفتم الا جان بریم بیمارستان.چیزی نگفت فقط راهنما رو زد و پیچیدیم توی خیابون اصلی بیمارستان.

مثل رویا بود.همیشه با دوستم باهمدیگه میرفتیم بیمارستان.چه قدر نوستالژیک بود اون مسیر...

اون وقتها که استاجر و اینترن بودیم،این بیمارستان یکی از مهمترین بیمارستانهای آموزشیمون بود که روزها و شب های زیادی رو توش کشیک که نه زندگی کرده بودیم.

دوستم روبروی بیمارستان نگه داشت.درست روبروی پنجره های پاویون بودیم.

یادمه اون وقت ها که اینترن بودیم اگه وقتی بود چند دقیقه مینشستیم کنار پنجره و با حسرت ماشین هایی رو که از خیابون روبروی بیمارستان رد میشدند نگاه میکردیم.الا میگفت:ببین نگار.اون ماشین ها رو نگاه کن. ببین چه قدر خوشبختند.

و حالا ما توی یکی از همون ماشین ها بودیم.و داشتیم پنجره های پاویون رو نگاه میکردیم....

خوب آقا ما دیشب رفته بودیم بیرون بگردیم.از قضا یکی از دوستان دوستش رو آورد

خوب دروغ چرا؟اولش زیاد خوشم نیومد(البته توی دلم)یه آدم غریبه داره میاد توی جمع.بیشتر ترجیح میدادم خودمون باشیم ولی خوب طبق عادت چیزی نگفتم.

توی پرانتز میگم که عادت ندارم وقتی با دوستام جمعی بیرون میریم شکایت کنم.اصولا همیشه سعی کرده و میکنم که مراعات کنم.

عرض میکردم خدمتتون.خلاصه اون آقای عزیز اومدن توی جمع.تازه از خارج برگشته بود برای دیدن والدینش.همسرش ایرانی نبود و 2 تا بچه داشت که البته اونها رو با خودش ایران نیاورده بود.

ایران رو دوست داشت و معتقد بود هیچ جا اینجا نمیشه.دلیل نموندنش توی ایران خانمش بود که براش ایران موندن سخت بود.برخلاف بسیاری از ایرانیهای به اصطلاح فرنگ رفته فارسی رو معمولی حرف میزد.نه وسطش اینگلیسی میپروند،نه (ر) هاش رو غلیظ میگفت ونه حتی 1 بار گفت:شما تو فارسی به این کلمه چی میگین؟؟!؟!؟!

بسیار آدم ساده و خوش مشربی بود.جک میگفت.میخندید.از زندگی و تجربیاتش خارج از کشور میگفت.تازه کلی هم اصرار داشت به اسم کوچیک صداش کنیم.

سرتون رو درد نیارم.هدفم از کل این جریاناتی که تعریف کردم فقط یک چیز بود.قبل از ملاقات با آدمهای جدید راجع بهشون قضاوت نکنین.همین.

فرقی هم نمیکنه در چه سطح تحصیلات و مالی و فرهنگی باشند.

همه فقط میخوان برن.

حتی جاش هم زیاد مهم نیست.هرجایی که این جا نباشه خوبه.

اصولا اینجا هیچ کی درکشون نمیکنه و استعدادشون و تواناییهای همه داره از بین میره.

فکر کنم آخرش 85 میلیون نفر بذارند برن....

اون وقت این جا خالی میشه.....

ساعت نزدیک 2 بامداد..

تاریخ چهارم خرداد سال 1391....

ومن میمیرم برای دونستن اینکه سال 1395 قراره چه اتفاقاتی توی زندگیم افتاده باشه...

یادمه سال 1380 فکر میکردم سال 1390 یعنی 10 سال بعد من به کجا رسیدم و زندگیم چه شکلی به خودش گرفته

سال 1390 شد و گذشت...

تغییرات مهم زندگیم پزشکی قبول شدنم بود و تموم شدنش و طرح رفتنم....

و حالامن به سال 1395 فکر میکنم.....

باز اومدن آپ کنم.

چه میشه کرد.آدم که تازه وبلاگ بزنه تند و نتد دوست داره بنویسه.

امروز انتخاب رشته کردم برای تخصص.البته قبول نمیشم.همین جوری دور هم باشیم چند تا رشته ای رو که علاقه داشتم زدم.

اولین بارم بود شرکت میکردم و وقت نکرده بودم توی طرح درست و حسابی بخونم.

خوب ایشالا سال بعد...

سلام

من نگار هستم.

پزشکی خوندم.طرحم رو تموم کردم.و الان توی خونه تشریف دارم.

مجردم.عینک میزنم.متولد 62 هستم...بقیه اش رو حال ندارم بگم.به مرور زمان کم کم میفهمین... 

همون طور که گفتم این جا دفتر خاطراتمه.

نوع نوشته هام بیشتر احساسات و خاطرات خواهد بود ولی چیزهای دیگه مثل جمله های جالب رو هم ممکنه با ذکر منبع این جا بیارم.

از اشنایی باهاتون خوشبختم.

خوش اومدین.