این روزها به شدت بهم سخت گذشت.
فشار کاری اون قدر زیاد بود که حتی وقت نکردم بیام واعلام کنم که وبلاگم 2 ساله شده!!!!!!!!
تبریک میگم وبلاگ گلم.از آب و گل در اومدی و داری تاتی تاتی میکنی.
این روزها رو مینویسم که یادم نره چقدر میشه زنده موند!!حتی در این شرایط
ماراتن از جمعه عصر شروع شد...
4 روز پشت سر هم شیفت غصر برام گذاشته بودند که همه میدونن سنگین ترین شیفت توی اورژانسه....
شنبه صبح تا ظهر کلاس داشتیم و بعد کلاس دانشگاه به طور ناگهانی اعلام کرد که بدون تصویب پروپوزال نمیذاریم ارتقا بدین.
خلاصه جونم براتون بگه که همه بچه ها پنیک اتک شدند.....
دیگه فقط 2 روز با اصرار وقت برامون گذاشتند....
و این شد که یکشنبه و 2 شنبه از صبح تا خود ظهر همگی به معنی واقعی کلمه میدویدیم(میدویدیم ها!!!!)
و از بیمارستان اصلی به دانشگاه و از دانشگاه به شیفتِ اون یکی بیمارستان و بدو بدو بدو.....
منم که ماشین ندارم.از این تاکسی بپر تو اون و از اون یکی خودتو پرتاب کن تو اتوبوس و خلاصه.......
شب ها هم که تایپ میکردیم....
اصلا نمیدونم چه جوری الان زنده ام.
حتی مطمین نیستم که زنده باشم!!!!!
پاهام بسیار متورم و دردناکه.حس رد شدن تریلی معروف از روی بدنم رو دارم.
ولی خداوند رو بسیار شاکرم که تموم شد و موفق شدم انجامش بدم.
هنوز باورم نمیشه موفق شدم.ولی انجام شد.....
کارای سخت رو هم میشه انجام داد.قول میدم که بشه.....
امتحان کنین
خدایا مثل همیشه شکرت....
نگار
آمار
وب سایت: