الان میخوام راجع به خاطره های خوب حرف بزنم.

میخوام بگم مرور کردن خاطره ها همیشه کار خوبی نیست.

همه همیشه میگن خاطرات بدتون رو مرور نکنید ولی من میگم گاهی خاطرات خوب رو هم باید ریخت دور یا اگه جرات نداریم بریزیمشون دور ،از دسترس خارجشون کنیم.یه جایی بذاریمشون که جلوی چشم نباشن که هی وسوسه نشیم نگاهشون کنیم.

میدونین چه زمانی رو میگم؟

زمانی که مرور اون ها دردناکه.

چطور یه خاطره خوب میتونه دردناک باشه؟

وقتی که میدونی محتویات اون خاطره رو نمیتونی دوباره ببینی یا لمس کنی یا تجربه کنی و اون وقت عذاب میکشی و اشکهات میریزه روی لباست که چی بود و الان چی شده.

این کار یه اشکال دیگه هم داره.نمیتونی به موقعیت تلخ جدیدت عادت کنی.هی یادت میاد که چه شیرینی هایی داشتی و حس میکنی تحمل این تلخی محاله.

ولی اگه خاطرات خوبت رو هی نیاری جلوی چشمات،کمتر اشک میریزی و کم کم یاد میگیری یه جور دیگه هم میشه زندگی کرد....

آره .....اگه لازمه،شجاع باش و خاطرات خوبت رو بریز دور......

                                                                                    ارادتمند

                                                                                                      "نگار"

سوگند  به  روز  وقتی  نور می گیرد  و به شب  وقتی آرام  می گیرد که من نه تو را رها  کرد ه‌ام و نه با  تو دشمنی کرده‌ام( ضحی 1-2)
 افسوس که هر کس را به تو فرستادم تا به تو بگویم دوستت دارم و راهی پیش پایت بگذارم او را به سخره گرفتی.
 (یس 30)
 و هیچ پیامی از پیام هایم به تو نرسید مگر از آن روی گردانیدی.(انعام 4)
و با خشم رفتی و فکر کردی هرگز بر تو  قدرتی نداشته ام(انبیا 87)
و  مرا به مبارزه طلبیدی و چنان متوهم  شدی که گمان بردی  خودت بر همه چیز  قدرت داری. (یونس 24) 
و این در حالی  بود که حتی مگسی را نمی توانستی و نمی توانی بیافرینی و اگر مگسی از تو چیزی بگیرد نمی توانی از او پس بگیری  (حج 73) 
پس چون مشکلات از  بالا و پایین آمدند و چشمهایت از وحشت فرورفتند و تمام وجودت لرزید چه لرزشی، گفتم کمک هایم در راه است و چشم دوختم ببینم که باورم میکنی اما به من گمان بردی چه گمان هایی .( احزاب 10)
 تا زمین با  آن فراخی بر تو تنگ آمد  پس حتی از خودت هم به تنگ آمدی و یقین کردی که هیچ پناهی جز من نداری، پس من به  سوی تو بازگشتم تا تو نیز به سوی من بازگردی ، که من مهربانترینم در بازگشتن. (توبه 118)
 وقتی در تاریکی ها  مرا  به زاری خواندی که اگر تو را برهانم  با من می‌مانی، تو را از اندوه رهانیدم اما  باز مرا  با دیگری در عشقت شریک کردی .(انعام 63-64)
این عادت دیرینه ات بوده است، هرگاه که خوشحالت کردم از من روی گردانیدی و  رویت را آن طرفی کردی و هروقت سختی به تو رسید از من ناامید شده‌ای. (اسرا 83)
آیا من برنداشتم از دوشت باری که می شکست پشتت؟ (سوره شرح 2-3)
غیر از من  خدایی که برایت خدایی کرده است ؟ (اعراف 59)
  پس کجا می روی؟ (تکویر26) 
پس از این سخن دیگر به کدام سخن می خواهی ایمان بیاوری؟ (مرسلات 50)
 چه چیز جز بخشندگی ام  باعث شد تا مرا که می بینی خودت را بگیری؟(انفطار 6) 
مرا  به یاد می آوری ؟ من همانم که بادها را می فرستم تا ابرها را  در  آسمان پهن کنندو ابرها را پاره پاره  به هم فشرده می کنم تا  قطره ای باران از  خلال آن ها بیرون آید و به خواست من  به تو اصابت کند تا  تو فقط  لبخند بزنی، و این در حالی بود که پیش از فرو افتادن آن قطره باران، ناامیدی تو را پوشانده بود.  (روم 48)
من همانم که می دانم در روز روحت چه جراحت هایی برمی دارد ، و در شب روحت را  در خواب به تمامی بازمی ستانم  تا به آن آرامش دهم و روز بعد دوباره آن را به زندگی برمی انگیزانم و تا مرگت که به سویم بازگردی به این کار   ادامه می دهم. (انعام  60)
 من همانم که وقتی می ترسی به تو امنیت می‌دهم. (قریش 3)
برگرد، مطمئن برگرد، تا یک بار دیگر با هم باشیم. (فجر 28-29)
تا یک بار دیگه دوست داشتن همدیگر را تجربه کنیم.(مائده 54)

                                                                                             " از طرف خدا"

پیوست:دوست گلم ممنون به خاطر این ایمیل قشنگی که برام فرستادی

مهربون بودن یه هنره.یه مهارته.

یاد گرفتن میخواد.استاد میخواد.

الگو میخواد.دیدن میخواد

برای اینکه بتونی محبت کنی باید محبت دیده باشی.

یا اگه محبت ندیدی،حداقل محبت کردن 2 تا آدم رو از نزدیک به هم مشاهده کرده باشی تا یاد بگیری.

باید یه منبع توی وجودت داشته باشی که بتونی ازش ببخشی.

والا به خدا همه ی آدم ها در اغوش گرم خانواده بزرگ نشدن.

همه محبت ندیدن.

نمیتونند.بلد نیستن.

چرا زور میگین؟به چه حقی بهشون خرده میگیرین؟چه طور به خودتون اجازه میدین بگین چه قدر بیرحمه؟

مگه جاش بودین؟مگه به جاش زندگی کردین؟

مگه شرایطش رو درک میکنین؟

یه کم کمتر راجع به بقیه قضاوت کنیم و قبل از اینکه دیگران رو محکوم کنیم به بیرحمی ببینیم خودمون چه قدر با رحمیم

                                                                              نگار

و فکر نکنم کسی باشه که از سختی کشیدن خوشش بیاد.

ولی سختی دیدن یه خوبی خیلی مهم داره :

آرامش بهت مزه میده.قدرش رو میدونی.به خاطرش شکرگذاری میکنی.از لحظه به لحظه اش لذت میبری.

حتی اگه بدونی موقتیه،ثانیه ثانیه اش رو با تمام وجودت میبلعی. و به همون هم راضی هستی.

کسانی که سختی ندیدن،مفهوم آروم بودن رو نمیدونن.چون به جز ارامش چیز دیگه ای ندیدن.

دائم از دنیا طلبکارند و همیشه احساس میکنن دارن ضرر میکنن و در حقشون اجحاف شده.

 اون ها هیچ وقت به خاطر ارامشی که دارن ، شاد نیستن و ازش لذت نمیبرن.خوب این جوری خیلی بده نه؟

پس میبینین که وسط تمام سختی ها میشه یه چیز خوب پیدا کرد و اون هم رسیدن به آرامش بعد از اون هاست.

عمر سختی هاتون کوتاه....

                                                                     ارادتمند

                                                                                           "نگار"