از نوع ساده اش.

از نوع قدیمیش.....

تایپ این زن های مدرن رو دوست ندارم که از صبح تا شب تو ارایشگاه و کلاس ایروبیک  و پاسازها پلاس هستن.

دوست دارم خانم خونه باشم و صبح برم خرید سبزی....

خونه رو بشورم و برق بندازم.

برای زمستون سبزی و پیاز خشک کنم.

غذا درست کنم و شب چشمم به در باشه تا شوهرم برگرده پیشم.....

بچه ها رو رفت و روب کنم و به مشق و درسشون برسم.

عصر 1 سر برم خونه مامانم  بچه هام دور مادربزرگشون بپلکن و از سر و کولش بالا برن.

دوست دارم به شوهرم بگم آقا(حالم ازین نرنر های امروزی و جوجو و خرس و اینا بد میشه)

دلم میخواد بهم بگه حاج خانم و جلوی بقیه احترام بذاره بهم.

سبک مادربزگای قدیمی.

چی بگم والا.........

خدایا ناشکری نمیکنم.به خاطر داده و نداده ات شکر.

حتی 1 قطره هم آب نمیخوری.نفس نمیکشی .یه نفس میدوی.

بعد همراه مریض سرت عربده میزنه که هیچ کاری نمیکنی در حالی که مریض کثافتش رو دیدی و سونو کردی و دارو گذاشتی و هزار تا غلط دیگه براش کردی

نتیجه این میشه که ناگهان سر شامی که داری ساعت 1 شب زهرمارت میکنی حق حق گریه ات کل خونه رو برمیداره.........

و یک قانون نانوشته.....

اون هم اینه که هیچ استادی از مورد انتقاد واقع شدن خوشش نمیاد.

حالا منم زبونم تا ثریا میره.

هی باید جلو خودمو بگیرم که حرف نزنم و بگم چشم.

تو این 1 سال موفق بودم ولی کم کم زبونه داره زبون درمیاره و دارم جواب پس میدم.

این بعدا بی اندازه به ضررم خواهد بود

1 راهی بگین من حرف نزنم.

باور کنین حرف زدن همانا و 4ساله شدن به جای 3 سال همان.......

تو بی خبری کارمون رو انجام میدیم و خودمون که سهله روحمون هم از هیچی خبر نداره....

ولی همه اون قضیه رو میدونننننننن.

خیلی وحشتناکه نه؟؟؟؟؟

مثال بزنم؟؟؟؟

2تا از همکلاسی هام اداره کردن مریض اصلا بلد نیستن.حقیقتا در جریان نیستن .معروفن به اینکه رو هوا معلقن و پاشون رو زمین نیست.

استادا میدونن.رزیدنتها میدونن.پرستارها میدونن.حتی اینترن ها هم میدونن.زمین و زمان میدونن.فقط  و فقط خودشونن که نمیدونن و فکر میکنن کارشون رو بلدن و دارن عالی جلو میرن.

هیچ کسی هم بهشون نمیگه مشکل دارین.نمره ها که اومده بود،هر2 ابراز تعجب میکردن.

خودم چند بار خواستم بهشون کمک کنم ولی نمیدونستم باید چی کار کنم.چی بگم؟تو روی طرف نگاه کنم و بگم تو نمیدونی داری چی کار میکنی؟؟؟؟؟

ندونستن خیلی بده.....

و بدتر از اون اینکه ندونی که نمیدونی و فکر کنی میدونی....

و بدتر و بدتر از هر2 تاشون ترس از اینه که ندونی........

وحشتناکه.....واقعا وحشتناکه......

خدایا کمک کن مسایلی رو که لازمه درباره خودم بدونم بفهمم.........

حوصله هیچ چیزی رو ندارم.

چیزی شادم نمیکنه.

حتی چیزی غمگینم هم نمیکنه.....

فقط از سر وظیفه میرم اورژانس و کشیک میدم و از سر وظیفه مریض میبینم و برمیگردم.

فقط میخوام زمان بگذره.....

میخوام آسیبی نبینم و برم جلو.....

همین..